Rozdział 3 - "Nie chcę śpiewać żadnej piosenki o miłości, i to jeszcze z tobą!"

     Po skończonych zajęciach z Angie, zaczęłam się szybko pakować. Nikogo już w sali nie było, poza mną, a przynajmniej tak mi się wydawało. Nagle poczułam ciepły oddech na moim karku. Domyślałam się, kto za mną stoi. Odwróciłam się powoli. Nie myliłam się. Chciałam mieć już tę rozmowę jak najszybciej za sobą, dlatego też przeszłam od razu do rzeczy:
- Więc, musimy wspólnie zaśpiewać jakąś piosenkę - zaczęłam. - Wstępnie wybrałam już nawet piosenkę.
- Jaki ma tytuł? - spytał cicho, nie patrząc na mnie. Gdy usłyszałam jego głos... Był spowodowany bólem. Łzy napłynęły mi do oczu. Zacisnęłam zęby, aby czasem owe łzy nie spłynęły po moich policzkach.
- "Euforia" - wykrztusiłam.
     Chłopak pokiwał głową, ale zaraz po tym zaprzeczył.
- No co? - nie wiedziałam o co mu chodzi.
- Wiesz, myślałem nad czymś bardziej... - zaczął, ale mu przerwałam.
- Nie, nie, nie! - krzyknęłam. - Nie chcę śpiewać żadnej piosenki o miłości, i to jeszcze z tobą! - pożałowałam, że tak na niego nakrzyczałam, bo w oczach Diego zobaczyłam łzy. Widziałam jak cierpi, ale przecież ja też cierpiałam... I to właśnie z jego powodu. - Przemyśl moją propozycję, a jeśli masz jakiś inny pomysł, to mi jutro o nim powiesz, ale pamiętaj o jednym - pogroziłam mu palcem i wyszłam z pomieszczenia.

***

- I co? - spytałam. - Przemyślałeś moją propozycję czy wpadłeś na jakiś inny pomysł? - spojrzałam na niego zaciekawiona.

     Uśmiechnął się.

- Nie, niech będzie "Euforia" - powiedział. 

Odwzajemniłam gest.

- Świetnie - mruknęłam. - Wczoraj wieczorem podzieliłam tekst - oznajmiłam. - Wiesz, w której części ty śpiewasz, kiedy ja. Refren zaśpiewamy razem - popatrzyłam na Diego. - To co zaczynamy? - spytałam.

- Oczywiście - wziął gitarę i zaczął grać, a ja śpiewać. 

     Po około godzinie skończyliśmy, musieliśmy zwolnić salę następnej parze, która miała próby.

- Jest wtorek, a występ w poniedziałek, musimy jeszcze poćwiczyć, ale wydaje mi się, że się wyrobimy ze wszystkim - stwierdziłam. - Muszę już iść, tata na mnie czeka - pokiwał głową. - To cześć - mruknęłam na pożegnanie i wyszłam na zewnątrz.

***

Poniedziałek, dzień występu.

     To już właśnie dziś, za chwilę zaprezentujemy swoje występy Angie. Wszyscy jesteśmy w świetnych nastrojach. Moja ciocia weszła na scenę i zaprosiła na nią pierwszy duet - Broadway'a i Cami, później Marco i Fran, Leon i Ludmiła, a po nich przyszła kolej na nas - na mnie i na Diego. Chłopak zaczął grać na gitarze, a ja śpiewać.

1. Ya se donde quiero ir,
Ya tengo claro que quiero decir,
Es un estado que me hace bien,
Biene de golpe me vas a entender.

Ahora te toca a ti,
Ya tienes claro que debes decir,
Esa alegria y ese bienestar,
Van convirtiendo esa Superstar.

Refren: Ya siento la energia,
Que buena compañia,
Se siente el escenario,
Y el grito necesario. 

Euforia!!! Te da la gloria,
Grita!!! La gente grita,
Canta!!! Siente la euforia,
Porque asi queremos cantar...
Euforia!!! Te da la gloria,
Grita!!! La gente grita,
Canta!!! Siente la euforia,
Porque asi queremos cantar...

 [...]

     Drugą zwrotkę zaśpiewał Diego. Gdy skończyliśmy śpiewać, wszyscy zaczęli nam klaskać (nawet Leon). Angie powiedziała nam, że zaliczyliśmy zadanie. Wszyscy zdali, z czego się cieszyłam. 

***

     Po zajęciach z moją ciocią, mieliśmy długą przerwę. Rozmawiałam z Fran i Cami. W pewnym momencie przypomniało mi się, że w swojej szafce zostawiłam telefon, a musiałam zadzwonić do taty i oznajmić mu, że już po występie. Przeprosiłam dziewczyny i zaczęłam biec do szafki. Nagle poczułam, że na kogoś wpadłam. Zapewne leżałabym na podłodze, ale ten ktoś, na kogo wpadłam złapał mnie za ramię. Podniosłam wzrok, a moim oczom ukazał się Leon.

Przepraszam, że tak długo nie dodawałam rozdziału, ale wcześniej nie miałam po prostu czasu. Wiecie, brakuje mi trochę motywacji... Bo chciałabym dzisiaj jeszcze dodać rozdział 4, ale czy mam dla kogo? :/